ویلان

نوشتن زایل می‌کند، شاید خوانده شدن، شاید دست به دست شدن، در دایرکت برای هم فرستادن، شاید ری اکت گرفتن در استوری و شاید یک کامنت با عنوان  «مهرتان پایدار» همه ی اینها زایل کننده هستند. دوست دارم هر پستی که از اعماق وجودم و مهر و محبت می آید، کامنتش را ببندم. دوست دارم هر کامنتی که در آن آدمهای غیردلی تحسینم می‌کنند یا از عشقم می نویسند را ریپورت کنم. دوست دارم آنها را، اینجا بنویسم.

یک چیزی در خانه ی چند ده متری آدمها باید وجود داشته باشد بنظرم. یک چیزی که تمام افراد دیگر خانواده را برهاند از بند همدیگر. یک خانواده ی آرام، یک خانواده ایست که اعضایش مطلقا در خارج از خانه دغدغه ی هم را نداشته باشند. آدم هر چه سبکبارتر، دغدغه مند تر. هر چه از عقل معاش و دلخوری های کوچک و حرف های کم خالی تر باشد، جا برای کارهای بزرگتر دارد. مراد من از زندگی دو نفره، در خانواده ی دو نفره م همین است. در این هشتاد میلیون ایرانی، زیستن و خوشبختی یک نفر، تنها یک نفر در دستان من است. من می‌توانم یک نفر را پرورش بدهم. آرایش کنم برای جامعه. برای معلمی، برای دو صد دانش آموز و بیشتر. همین یک نفر را آرام نگه دارم هزار هنر کرده ام. کاری کنم که بیرون از خانه به من فکر نکند. به خانه فکر نکند. به مادرم فکر نکند. به روابطم با خانواده ش فکر نکند. به لباس هایم فکر نکند. به داشته و نداشته ی مادی خانه فکر نکند. به لوله ی زیر سینک فکر نکند. به خرید خانه فکر نکند. درد نکشد، غذای بد نخورد، لباس خوب داشته باشد و تمام اولیه ها برایش فراهم باشد. آنطور که بیرون از خانه به ماهو بیرون از خانه باشد. تماما.

این چشم انداز من برای یک خانواده است. دوست دارم وقتی خودم هم از خانه بیرونم،تماما بیرون باشم. نه برای خودم که برای شهر باشم. اگر این یک قلم را در اولویت خانواده داشته باشیم، دیگر کارهای در خانه مان، زحماتی که میکشیم به پای حفظ و حراست از مردسالاری نوشته نمی شود. ما حافظ آدم های درون خانه ایم برای جامعه و برای خودشان و خلوتشان که ای بسا از جامعه هم مهم تر است. ما موکدا تنهاییم. ما در بهترین ازدواج هایمان هم تنهاییم و برای تنهایی با کیفیت هم باید تلاش کنیم. باید رد تلخی خودمان را از خلوت یکدیگر پاک کنیم. باید برای خلوص خلوت همدیگر، کمتر ریزبین باشیم. ما فقط برای هم خلق نشده ایم، ما رسالت هایی داریم.

🌱: برای تو که آرامشت، لبخند زیادت، تمرکز روی کارهات، جدی ترین تلاشمه

و برای تو که زیبا حرف میزنی، بهانه گیر نیسی، از آدمها رنجیده نمیشی، صبوری و زشتی کلام آدمها رو هرگز به من منتقل نمیکنی